Historia

Jednym z głównych powodów tego rozwoju były początkowo wymagania energetyczne właściciela tartaku. Maszyny potrzebowały dużej ilości energii elektrycznej, a suszenie tarcicy wymagało dużej ilości ciepła. Ponieważ zapotrzebowanie na ciepło było zbyt niskie dla ekonomicznej pracy turbiny parowej, poszukiwania optymalnego rozwiązania długo nie przynosiły rezultatów.  Ponieważ na rynku nie istniała żadna opłacalna technologia, pierwsze próby produkcji gazu drzewnego do silników gazowych rozpoczęto w 2010 roku. 

Dostępna wówczas wiedza posłużyła jako podstawa do opracowania systemu. Było już jasne, że system gazu drzewnego, który wymagał napraw niemal każdego dnia i był podatny na usterki, nie nadawał się do tego celu. Kolejnym wymogiem było to, aby system działał bez żadnych problemów ze standardowymi wiórami drzewnymi, w tym drobnymi i korą.  Rozwiązanie to powinno charakteryzować się wydajnością, funkcjonalnością i niską złożonością.

Po wielu seriach testów z postępami i niepowodzeniami, pod koniec 2012 roku opracowano gaźnik, którego podstawowy system prawie nie zmienił się do dziś. W ostatnich latach dokonano znacznych ulepszeń w zakresie żywotności dzięki zastosowaniu specjalnych materiałów do mocno obciążonych części. Koncepcja oczyszczania gazu również okazała się bardzo skuteczna, a żywotność filtrów przekracza obecnie jeden rok. Pierwotnie używane silniki wolnossące zostały zastąpione w 2014 roku silnikami turbodoładowanymi, które są znacznie bardziej wydajne i wymagają mniej konserwacji.